|
||||||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||||||
De levensenergie van bloesems (Bach) Cerato (Loodkruid) (5)Loodkruid - Cerato 8. Cerato (Loodkruid) (5)
Uit balans:
In balans:
Dr. Bach over Cerato:
Tekst uit Dr. Edward Bach: Bevrijd Uzelf 9. Loodkruid (Cerato): Onwetendheid - Wijsheid
Vindt u dat u het vermogen hebt hen te raden in hun problemen, hen te troosten in hun verdriet en altijd een steun voor hen te zijn in hun narigheden, maar desondanks, door een gebrek aan zelfvertrouwen, hierin tekortschiet, mogelijk omdat u te veel luistert naar wat anderen zeggen en te veel aandacht schenkt aan de sociale conventies? Begrijpt u dat juist dat tekort aan zelfvertrouwen, die neiging om uw eigen wijsheid en kennis in twijfel te trekken, u in de verleiding brengt te veel waarde te hechten aan de mening van anderen? Dan zal het Loodkruid u helpen uw eigen individualiteit, uw ware aard te ontdekken en, bevrijd van uitwendige invloeden, u in staat stellen om al de wijsheid die u geschonken is in te zetten voor het heil van de mensheid. Lees verder in Dr. Edward Bach: Bevrijd Uzelf Cerato (Plumbago, Chinese Plumbago, Leadwort) – LoodkruidLoodkruid – Ceratostígma willmottiána (corr. Ceratostigma willmottianum)
Met de namen van deze remedie is het ingewikkeld gesteld. Cerato, de naam die Dr. Bach eraan gaf, is geen bestaande naam in de flora's. Dr. Bach nam eenvoudig het eerste gedeelte van de botanische geslachtsnaam Ceratostigma. Deze is samengesteld uit Grieks keras 'hoorn' en stigma 'stempel' (u weet wel: het uiteinde van de stamper, die bestaat uit vruchtbeginsel, stijl en stempel; op de stempel kiemen de stuifmeelkorrels) en is gekozen omdat de soorten die in dit geslacht worden samengevat, als kenmerk een hoornachtig uitgroeiseltje aan de stempel hebben. Een bekende soort, althans bekender dan Bachs Cerato, is Ceratostigma plumbaginoides uit Noord-China, die in de vorige eeuw werd ontdekt en tegenwoordig ook in Nederland vrij veel wordt gekweekt. De oude botanische naam van deze plant was Plumbago larpentae. De soort werd in 1846, samen met een groot aantal andere nieuw ontdekte planten, door Sir George Larpent in Engeland ingevoerd. Zijn echtgenote, Lady Larpent, ontving ze en één soort werd naar haar vernoemd: P. larpentae (soms onjuist P. larpentiae). De Engelse naam van deze plant is Hardy Blue-flowered Leadwort. In Nederland en België kende men de plant vroeger onder de naam Lady Larpents loodkruid. Loodkruid is een vertaling van Plumbago, dat zelf weer is afgeleid van Latijn plumbum 'lood' en Grieks ago 'ik voer'. En die naam heeft dit geslacht (en de hele familie van de strandkruidachtigen, de Plumbaginaceae) gekregen omdat het sap van een ándere Plumbago, namelijk Plumbago europaea, een kruidachtige plant uit het Middellandse-Zeegebied, een loodgrijze verkleuring van de huid veroorzaakt wanneer dat met de huid in aanraking komt. De Plumbago die in tuincentra wordt aangeboden, is de Plumbago auriculata, de Loodplant of Mannentrouw (in het Engels: Leadwort, (Cape) Plumbago, Cape Leadwort of Skyflower). Deze duik in de historie verklaart de namen Plumbago, loodplant, loodkruid en leadwort. Leadwort is de Engelse aanduiding voor de familienaam geworden. (Wort, dat nog in veel Engelse plantennamen voorkomt, is een oud Engels woord voor 'plant' of 'kruid', dat samenhangt met ons woord wortel en het Duitse Wurz, beide teruggaand op Gotisch waurts 'wortel'; lead, en lood, is vermoedelijk ontstaan uit een Keltisch woord dat zelf weer teruggaat op de Indo-europese stam pleu- in woorden voor 'stromen', zoals in Duits fliessen en Engels float, in dit geval om het stromen van vloeibaar lood aan te duiden.) De Plumbago die Dr. Bach in een tuin in de omgeving van Cromer zag bloeien, was echter geen Plumbago maar een Ceratostigma! De botanici hadden namelijk ontdekt dat een aantal nieuwe soorten, waaronder Dr. Bachs Cerato, ten onrechte was ondergebracht in het genus Plumbago. (Wat de bloeivorm betreft lijkt Ceratostigma weliswaar veel op Plumbago, maar zij mist de voor Plumbago kenmerkende kliertjes op de bloemkelk.) Ook de Cerato werd in de vorige eeuw in Engeland ingevoerd (uit West-China) en vernoemd naar een vrouw: Ellen Ann Willmott, die de plant opkweekte uit zaad dat zij had gekregen van het Arnold Arboretum in Engeland. Vandaar de soortnaam willmottianum. De onjuiste schrijfwijze willmottiana heeft nog betrekking op de oude geslachtsnaam Plumbago (een vrouwelijk woord). |
|